Mainit ang hangin ng hapon sa lumang paliparan ng Maynila. Sa gitna ng mga anunsyo ng flight at mga yabag ng mga pasahero, may isang eksenang biglang nagpatigil sa lahat.
Isang matandang lalaki, payat at may kupas na polo, ang nakatayo sa gitna ng arrival gate. Namumula ang mga mata niya, nanginginig ang kamay, habang papalapit sa kanya ang dalawang babaeng piloto—magkasingtangkad, magkatulad ang ngiti, at parehong may suot na makintab na uniporme.
“Tatay!” sabay na sigaw ng dalawa.
At doon, bumigay siya. Bumagsak sa sahig ang kanyang luha, hindi dahil sa sakit o pangungulila—kundi sa sobrang saya.
Dalawampung taon na ang nakalipas mula nang huling beses na nakita ng mga tao sa nayon si Mang Eduardo Dela Cruz, ang tricycle driver na halos hindi na natutulog para lang mapag-aral ang kanyang mga anak.
Noon, isa lamang siyang balo sa maliit na bahay na nipa sa Tarlac. Ang kanyang mundo ay umiikot sa dalawang batang babae—Lara at Mia—na iniwan sa kanya ng kanyang yumaong asawa.
Hindi siya nakapagtapos ng kolehiyo, pero marunong siyang mangarap.
Hindi siya marunong mag-Ingles, pero alam niyang mahalaga ang edukasyon.
Araw-araw, bitbit niya ang tricycle sa bayan, at sa gabi, nag-aayos ng sirang bisikleta o nananahi ng lumang uniporme ng kapitbahay para madagdagan ang kita.
“Tay, ano po ang ibig sabihin ng ‘tagumpay’?” tanong ni Lara minsan.
“’Yan ang mangyayari kapag hindi ka sumuko,” sagot niya.
At sa bawat gabing iyon, kahit gutom, palaging may kwento siyang bitbit tungkol sa mga eroplano na dumadaan sa kalangitan.
“Balang araw,” aniya, “magiging piloto kayo. At ako ang unang pasahero.”
Tinawanan siya ng mga kapitbahay.
“Piloto? Sa anak ng tricycle driver?”
Pero si Mang Eduardo, hindi nakinig.
Nag-ipon siya ng baryang nakasuksok sa lumang garapon. Nagbenta ng kalabaw, ng lupa, pati ng lumang singsing ng kanyang asawa.
“Maaari kong talikuran ang lahat, basta hindi ko tatalikuran ang pangarap nila.”
Hanggang isang araw, dumating ang liham na nagbago ng lahat: “PASADO” — tanggap sina Lara at Mia sa Philippine State College of Aeronautics.
Hindi siya makapagsalita. Umiyak na lang siya sa tabi ng kalan habang hinahanda ang baong itlog para sa araw ng kanilang pag-alis.
Hindi niya sila sinamahan sa istasyon ng bus.
“Baka umiyak ako,” sabi niya, “at mawalan sila ng lakas ng loob.”
Pero nang umalis ang bus, nakita siya ng mga kapitbahay—nakatayo sa ilalim ng puno ng mangga, hawak ang lumang sako ng bigas, nakatingala sa langit na parang nagdarasal.
Lumipas ang mga taon.
Ang magkasintapang magkapatid ay nagsumikap sa Maynila. Nagtitinda ng tinapay habang nag-aaral, gumigising ng madaling araw para sa flight simulation.
At sa bawat exam, bawat pagod, nasa isip nila ang mukha ng kanilang ama—ang lalaking hindi kailanman tumigil managinip para sa kanila.
Hanggang sa dumating ang araw ng kanilang graduation.
At sa wakas, naging unang babaeng piloto mula sa kanilang nayon sina Lara at Mia.
“Sa unang lipad natin, isasama natin si Papa,” wika ni Mia.
“Hindi siya manonood lang. Siya ang unang hakbang natin.”
At ngayon, narito sila.
Sa loob ng paliparan na dati’y nakikita lamang ni Mang Eduardo sa TV, hawak ng dalawang piloto ang kamay ng kanilang ama habang dahan-dahang lumalakad patungo sa runway.
“Tay, oras na para lumipad,” sabi ni Lara.
“Hindi na pangarap ‘to. Totoo na,” dagdag ni Mia.
Ngumiti si Mang Eduardo, pinipigilan ang pag-iyak.
“Wala na akong ibang hiling,” bulong niya, “kundi makita kayong umaabot sa langit.”
At sa unang pagkakataon, sumakay siya ng eroplano—hindi bilang pasahero, kundi bilang ama ng dalawang piloto.
Kinuhanan sila ng litrato ng mga crew, at kumalat ito sa buong social media.
Isang matandang ama, dalawang babaeng piloto, at isang caption na nagpaantig sa puso ng lahat:
“Walang ipinanganak na marunong lumipad.
Pero dahil sa tatay namin, nagkaroon kami ng pakpak.”
At sa likod ng larawang iyon, may kasaysayang hindi kailanman lilipad palayo—
ang kwento ng sakripisyo, pag-ibig, at ng isang amang nagbenta ng lahat,
para makamit ng kanyang mga anak ang langit.
