Si Lara ay labindalawang taong gulang: masayahin at mabait, pero nitong mga nakaraang buwan, parang nagbago siya. Laging nakababad sa cellphone, nahuhumaling sa mga influencer, at minsan ay halos hindi na makipag-usap sa pamilya.
Isang gabi, habang nag-a-hapunan, biglang nagsalita si Lara:
“Ma, Pa… gusto ko po ng iPhone.”
Nagkatinginan kami ni Mariel, ang asawa ko. Napangiti ako—hindi dahil natuwa, kundi dahil alam kong hindi gano’n kadali ang makuha ang iPhone.
“iPhone agad? Alam mo bang mahal ‘yon, anak?”
“Opo, pero lahat ng classmates ko may iPhone na. Ako na lang ang wala,” sagot niya, sabay pout.
Hindi ko masabi ang oo. Bukod sa hindi kaya sa ngayon, ayoko rin sa paraan niya ng paghingi—walang respeto sa oras o effort ng pamilya. Sa nakaraang linggo, hirap na kaming utusan siya:
“Lara, pakikuha ng tubig kay Papa.”
“Later po.”
“Lara, pakilinis ng mesa.”
“Pagkatapos ng video po.”
Minsan, hindi na niya talaga ginagawa.
Isang gabi, habang nakaupo ako sa sala, lumapit si Mariel at bumulong:
“May naisip akong paraan para matuto si Lara. Pero baka hindi mo magustuhan.”
“Teka, anong ibig mong sabihin?” tanong ko.
“Hayaan mo. Hindi naman masama. Konting tiis lang,” sabi niya, may misteryosong ngiti.
Kinabukasan, nagulat si Lara. Wala ang tablet at cellphone niya sa mesa.
“Ma! Nasaan yung phone ko?” sigaw niya.
“Pinahinga muna natin, anak,” sagot ni Mariel kalmado.
“Para matutunan mong hindi lang gadgets ang mahalaga.”
Naguluhan si Lara. “Eh paano ko kakausapin yung mga kaibigan ko? Paano ang online class?”
“May computer sa sala kapag kailangan, pero ibang bagay muna ang pagtuunan mo ngayon,” sabi ni Mariel.
Sa loob ng dalawang araw, unti-unting nagbago si Lara. Nagsimula siyang mag-ayos ng kwarto, nilinis ang kama, inayos ang mga libro, at tinulungan pa kaming magdilig ng halaman.
Kinagabihan, lumapit siya kay Mariel habang naghuhugas ako ng pinggan:
“Ma, puwede po ba akong magluto bukas? Gusto ko pong tumulong kahit konti.”
Nagulat si Mariel, pero ngumiti. Lumipas ang mga araw, at si Lara na mismo ang nagliligpit ng mesa, nag-aalaga sa bunso, at minsan pa’y gumigising ng maaga para magluto.
Pagkaraan ng tatlong linggo, habang nanonood kami ng TV, lumapit siya at sinabi:
“Ma, Pa… tungkol po sa iPhone… Hindi ko na po muna gusto. Na-realize ko po na hindi ko kailangan ‘yon para maging masaya. Gusto ko lang pong makasama kayo palagi, kasi nung wala akong phone, mas marami po tayong napag-usapan.”
Napangiti kami ni Mariel, may luha sa mata namin. Ni yakap ko siya nang mahigpit:
“Anak, salamat. Hindi masama ang mangarap, pero mas maganda kung may dahilan at pagsisikap sa likod nito.”
“Alam ko po, Pa. Kaya simula ngayon, pag nag-iipon ako, gusto kong ako mismo ang bumili ng phone ko.”
Sa loob ng ilang buwan, si Lara ay mas masipag at responsable kaysa dati. Hindi niya nakuha ang iPhone, pero nakuha niya ang mas mahalagang aral: disiplina, pagmamahal sa pamilya, at tunay na kasiyahan.
Minsan, ang pinakamagandang regalo sa bata ay hindi ang bagay na gusto niya—kundi ang aral na magbabago sa kanya.
