Ang araw ng kasal nina Mara at Daniel ay dapat naging pinakamaligaya sa kanilang buhay.
Perpekto ang lahat—ang mga bulaklak, ang tugtog ng musika, ang mga ngiti ng pamilya at kaibigan.
Habang nakatayo sa dressing room, tinitigan ni Mara ang sarili sa salamin.
“Sa wakas… ito na ang simula ng habang-buhay,” bulong niya.
Ngunit sa gitna ng saya, isang bagay ang hindi niya inaasahan—wala si Daniel.
Tatlong Oras ng Katahimikan
Matapos ang seremonya sa simbahan, handa na sana silang mag-resepsyon.
Tinawag ng coordinator si Daniel—ngunit wala siya.
Tinawagan ang kanyang cellphone—out of coverage.
Tinawagan ang mga kaibigan—walang nakakaalam.
“Baka na-stress lang siya,” sabi ng maid of honor na si Lianne, pinapakalma si Mara.
Isang oras… dalawang oras… tatlong oras ang lumipas.
Ang halakhak ng mga bisita ay napalitan ng bulungan.
Ang buffet ay lumamig.
Si Mara, nakaupo pa rin sa mesa, suot ang puting gown, nakatitig sa pinto na hindi bumubukas.
Ang Katotohanang Natuklasan
Bandang gabi, nagpasya si Mara na umuwi.
Habang tinatanggal ang belo, tumulo ang mga luha na kanina pa niyang pinipigilan.
Ngunit bago siya makapasok sa kotse, may mensahe sa cellphone mula sa hindi kilalang numero:
“Kung gusto mong malaman kung nasaan ang asawa mo, pumunta ka sa likod ng Lumina Hotel.”
Kinabahan, ngunit sinunod niya ang mensahe.
Pagdating niya, nakita niya si Daniel—nakaupo sa kotse, yakap ang isang babae.
Hindi kilala ni Mara ang babae, ngunit halata ang intimacy.
Nang lumabas si Daniel at makita si Mara, nanigas ito.
“Mara… hindi mo naiintindihan—”
“Hindi ko kailangan,” putol ni Mara, nanginginig ang boses.
“Sa araw na dapat pinili mo ako, pinili mong mawala.”
Tahimik na Pag-alis
Kinabukasan, sa gitna ng mga damit pangkasal na nakakalat sa sahig, isinulat ni Mara ang liham:
“Daniel, salamat sa oras na akala ko totoo.
Hindi ko alam ang dahilan mo, pero alam kong hindi ako dapat manatili sa relasyong nagsimula sa kasinungalingan.
Ayokong maging asawa ng taong kailangang hanapin sa araw ng kasal namin.”
Iniwan niya ang singsing sa mesa, kinuha ang maliit na maleta, at umalis—walang galit, pero ubos na ang pagmamahal.
Paglipas ng Panahon
Dalawang taon ang lumipas.
Si Mara ngayon ay isang matagumpay na businesswoman—may maliit na café na pinangalanang “Tatlong Oras.”
Kapag may nagtataka sa pangalan, ngumiti lang siya:
“Tatlong oras lang ang kailangan para magising—para malaman kung sino ang tunay na nagmamahal at sino ang hindi.”
Isang gabi, pumasok sa café si Daniel—mag-isa, may dalang bulaklak.
“Pasensya na,” sabi niya, nangingilid ang luha. “Huli ko nang naintindihan.”
Ngumiti si Mara, ngunit hindi lumapit.
“Hindi mo kailangan humingi ng tawad. Kung hindi ka nawala, hindi ko sana natagpuan ang sarili ko.”
At sa gabing iyon, isinara niya ang pinto ng café—at ng lumang kabanata ng kanyang buhay.
