Sa bansang Luxembourg, isang maliit ngunit isa sa pinakamayayamang bansa sa buong mundo, naganap ang isang kakaibang kwento ng trahedya na kinasangkutan ng isang kababayan nating Filipina. Si Leonida Calica, mula sa payak na buhay sa San Juan, La Union, ay hindi kailanman nangarap na lisanin ang Pilipinas. Ngunit isang tadhana ang nagdala sa kanya sa Europa, kung saan natagpuan niya ang pag-ibig sa piling ni Heinrich Muller, isang 55-anyos na negosyanteng taga-Luxembourg.
Nagsimula ang lahat sa isang international conference sa Maynila. Tahimik si Heinrich ngunit may kakaibang gaan ng loob na nadama niya kay Leonida. Hindi nagtagal, naging madalas ang kanilang pag-uusap hanggang sa bumalik si Heinrich sa Pilipinas para bisitahin siya. Umusbong ang pag-ibig at noong Disyembre 5, 2018, nagpakasal sila sa Luxembourg City Hall. Mula sa mainit na tropikal na klima ng La Union, napadpad si Leonida sa malamig at tahimik na lungsod ng Useldange. Bago siya lumipad, pinaghandaan na niya ang lahat sa pamamagitan ng pag-aaral ng German sa loob ng anim na buwan.
Ngunit ang pangarap ni Leonida ng isang masayang buhay sa Luxembourg ay unti-unting nabalot ng dilim. Sa unang hapunan pa lamang, nakilala niya si Nathalie Stoffel, ang 32-anyos na anak ni Heinrich sa kanyang nasirang asawa. Malinaw ang pader na itinayo ni Nathalie sa pagitan nila. Ang mga mata ni Nathalie ay mabilis na sumuri kay Leonida, mula sa suot nitong payak na damit hanggang sa paraan ng kanyang pagsasalita ng German. Hindi matanggap ni Nathalie na may bagong babaeng naninirahan sa bahay, at higit sa lahat, isang Filipina mula sa mahirap na bansa.
Naging hayagan ang pagpapakita ni Nathalie ng pagkayamot kay Leonida. Mula sa kanyang ekspresyon hanggang sa kanyang pagkaasiwa sa mga lutong Pinoy tulad ng adobo at sinigang na inihahain ni Leonida para kay Heinrich. Sinubukan ni Leonida na unawain si Nathalie, iniisip na dala lang ito ng selos o adjustment. Ngunit ang pagiging hindi palakaibigan ni Nathalie ay may kasamang kakaibang ugali. Laging kasama ni Nathalie ang kanyang asawang si Victor Stoffel, isang tahimik ngunit may malalim na tingin sa paligid ng bahay. Madalas silang nag-uusap ng pabulong sa sala, at pagkatapos ng mahabang diskusyon, laging may ilalabas na sobre si Heinrich—pera para sa mga hiling ng anak.
Habang lumilipas ang mga araw, napansin ni Leonida na mabilis na napapagod si Heinrich. Madalas nitong sinasabi na normal lang iyon at dala lang ng edad. Ngunit kahit sa gabi, napapansin ni Leonida ang panghihina ng kanyang asawa. Sa mga pagkakataong iyon, tahimik na pinagmamasdan niya ito habang umiinom ng tsaa sa balkonahe. Ang tsaa na iyon ang palaging kasama ni Heinrich bago matulog, na tinitimpla ni Nathalie bago ito umalis at sinasabi na para sa kalusugan ito ng ama.
Isang umaga, nagising si Leonida sa kakaibang katahimikan. Karaniwan ay naririnig na niya ang pagbubuklat ni Heinrich ng pahayagan sa sala. Nang bumangon siya, nakita niyang nakahiga ang asawa, at nang hawakan niya ang kamay nito, malamig na ito. Pinilit niyang gisingin ngunit huli na ang lahat. Idineklara ng doktor na wala na si Heinrich.
Ilang oras ang lumipas at dumating sina Nathalie at Victor. Sisi ang kanilang ibinato kay Leonida, sinabing hindi nito inaalagaan ang ama. Inintindi ni Leonida ang lahat, iniisip na dala lang ito ng mabigat na emosyon sa pagkawala ng ama. Ngunit isang maliit na detalye ang bumagabag sa kanya: ang tasa ng tsaa sa ibabaw ng lamesa, na may kakaibang latak ng puting pulbos sa ilalim ng baso.
Hindi mapanatag si Leonida. Nagtungo siya sa doktor na gumawa ng death certificate, ngunit sinabi nitong natural causes ang sanhi ng pagkamatay. Hindi nakumbinsi si Leonida. Mula sa klinika, dumiretso siya sa opisina ng pribadong imbestigador na si Emil Weber. Ikinuwento niya ang lahat ng napansin: ang pagkahilo ni Heinrich, ang amoy ng tsaa, at ang puting latak sa tasa. Hiniling din niyang suriin ang katawan ng asawa.
Nang isagawa muli ang autopsy, isang nakakagulat na bagay ang natuklasan: may lason sa katawan ni Heinrich—Potassium Cyanide, isang uri ng kemikal na nakamamatay sa pamamagitan ng pagpigil ng tibok ng puso. Nanlumo si Leonida. Ang hinalang pilit niyang itinatanggi ay totoo pala. May lason sa tsaa ng asawa niya, at sa isip niya, malinaw na kung sino ang gumawa nito.
Pansamantalang inilihim ni Leonida sa mag-asawa ang kanyang nalaman. Bumalik siya kay Emil at ikinuwento ang lahat ng napansin, kasama na ang madalas na paghingi ng pera ni Nathalie kay Heinrich at ang pagtutol nito sa kanyang bagong ina. Hiniling ni Emil na tingnan ang CCTV footage sa kanilang bahay. Ilang linggo bago siya namatay, nagpasya si Heinrich na magpakabit ng CCTV para masigurong ligtas ang tahanan.
Makalipas ang tatlong araw, muling tumawag si Emil. May natuklasan siya sa footage ng gabing namatay si Heinrich. Nakita si Nathalie na pumasok sa kusina, kinuha ang lagayan ng tsaa, naglabas ng maliit na sachet mula sa bulsa, at ibinuhos ang laman sa tsaa, may kasamang likidong malinaw ngunit malamang ay lason. Samantala, nakatayo si Victor sa may pintuan, palihim na nagmamasid.
Nanlamig si Leonida sa natuklasan. Nagpunta siya sa police station dala ang resulta ng autopsy at ang footage mula kay Emil. Tahimik na tiningnan ng pulis ang mga ebidensya at sinabing sisimulan na ang imbestigasyon.
Ilang araw ang lumipas, natunton sina Nathalie at Victor sa isang mamahaling resort. Naaresto ang dalawa sa bisa ng warrant of arrest. Nagtangka pa raw si Nathalie na magpaliwanag at sinabing imposibleng kasangkot siya sa krimen. Si Victor naman ay nanatiling tahimik.
Sa interogasyon, nang ipakita ang CCTV footage, Nagbago ang ekspresyon ni Nathalie. Umiwas ng tingin at kinabahan. Maya-maya, itinuro niya si Victor na siyang pasimuno ng lahat. Sa kabilang silid, nanatiling tahimik si Victor. Ngunit nang ipakita sa kanya ang parehong video, napatingin ito sa sahig at pagkatapos ng ilang minuto, inamin niyang pareho nilang pinlano ni Nathalie ang paglagay ng lason sa tsaa ni Heinrich. Ginawa nila iyon para makuha ang malaking bahagi ng ari-arian at palayasin si Leonida sa bahay.
Kinabukasan, inamin ni Nathalie na matagal na siyang may galit sa ama simula raw nang mamatay ang ina. Naging abala ito sa trabaho at bihirang bigyan siya ng pansin. Nang ikasal si Heinrich kay Leonida, tuluyan nang napuno ng galit si Nathalie. Pakiramdam niya, tuluyan na siyang naisang tabi. Gusto niyang bawiin ang lahat: ang yaman, ang bahay, at ang atensyon ng ama. Sa plano nila ni Victor, lilinisin nila ang bahay sa pamamagitan ng pagtanggal kay Leonida at pagkuha ng ari-arian. Ang lason sa tsaa ang naging paraan para makuha nila ang gusto nila.
Ilang araw matapos ang interogasyon, inakyat na sa korte ang kaso. Naging mabilis ang proseso dahil sa malinaw na ebidensya. Sa harap ng hukom, hinatulan ng tig-12 taon ng pagkakakulong sina Nathalie at Victor Stoffel.
Lumipas ang ilang linggo matapos ang paglilitis. Bumalik si Leonida sa kanilang bahay sa Useldange. Ang dating tahanan na puno ng alalahanin at tensyon ay bumalik sa orihinal na anyo. Ngunit sa katahimikang iyon, naroon pa rin ang masakit na nakaraan. Isang hapon habang nag-aayos ng lumang dokumento sa opisina ni Heinrich, napansin niya ang maliit na sobre na nasa loob ng drawer. Binasa niya ito. Naglalaman ito ng liham na isinulat ng kanyang asawa bago sila ikasal. Dito isinaad ni Heinrich kung gaano siya kasaya na makilala si Leonida na itinuring niyang nagbigay ng panibagong kulay sa buhay niya. Inamin niyang sa sulat ang hindi magandang relasyon sa kanyang anak at ang paggawa nito ng paraan upang maayos ang kanilang pagsasama sa pagbibigay ng suporta sa anak kahit pa may asawa na ito. Kalakip din ng liham ang huling habilin ni Heinrich kung sakaling may mangyari sa kanyang masama sa hinaharap.
Napatunayan na alam pala ni Heinrich ang panganib na darating at kung bakit palaging balisa ang asawa. Kinabukasan, nagtungo si Leonida sa abogado ni Heinrich. Doon niya pinakita ang liham at hinanap ang opisyal na kopya ng huling habilin. Nang buksan ng abogado, nakumpirma ang lahat sa legal na dokumento. Malinaw na nakasaad na 80% ng lahat ng ari-arian, kabilang ang bahay, negosyo, at mga bank account, ay nakapangalan kay Leonida. Ang 20% ay dapat sanang mapupunta kay Nathalie, ngunit dahil nakulong ito, ang bahagi na ay automatikong malilipat kay Leonida. Kailanman ay hindi niya hiniling ang yamang naiwan ng asawa. Ang gusto lang niya ay magkaroon ng makakasama at mabiyayaan ng anak, ngunit ang lahat ay nawala na.
Lumipas ang buwan, nanatili siya sa Luxembourg sa bahay na pinaghirapan ng asawa. Paminsan-minsang umuuwi ng La Union para bisitahin ang pamilya ngunit hindi rin nananatili sa Pilipinas dahil ayaw niyang lisanin ang lugar na nagpapaalala sa kanya kay Heinrich na tunay niyang minahal at hindi niya makakalimutan.
Ngayon ay masayang ginugol ni Leonida ang kanyang mga araw sa Luxembourg. Patuloy siyang nagpakadalubhasa sa wikang German at ngayon ay sinubukan niyang humanap ng trabaho para malibang ang sarili. Paminsan-minsan ay ginagampanan na niya ang buhay bilang translator para sa mga Pilipino at mga Englishman na napadpad sa lugar. Plano nitong mag-ampon o naman kaya ay dalhin ang isa niyang pamangkin sa Luxembourg upang magkaroon ng makakasama at magsisilbi nitong anak. Sa kabila ng lahat ng nangyari, nangako si Leonida sa sarili na hindi na kailanman iibig sa iba at habambuhay na gugunitain si Heinrich.
